Over kolonialisme
over het extreme geweld tijdens de ‘politionele acties’ in Indonesië
en over grensoverschrijdend vibrato
Een opera-performance voor zingende acteur en sopraan,
3 slagwerkers, 3 strijkers, live elektronica, radio- en insectengeluiden.
Componist Huba de Graaff vond in de nalatenschap van haar ouders brieven en foto’s van haar oom van moederskant die vocht in Indonesië voor het Nederlandse leger. In scherp contrast staan alle documenten die ze aantrof bij haar Indo-opa van vaderskant. Hij bleek bevriend te zijn geweest met leden van het Indonesisch anti-koloniale verzet. Ze is het levende product van twee families, die de twee kanten van deze koloniale oorlog belichamen.
Een Nederlandse militair dirigeert in de binnenlanden van Indonesië een orkestje. De musicerende ‘inlanders’ werken niet echt mee, en er komen steeds meer hinderlijke insecten. Opgezweept door de historische toespraken van generaal Spoor en premier Beel escaleert het geheel tot een uitbarsting van grensoverschrijdend vibrato en theatraal geweld.
Een onorthodoxe opera, waarin het fenomeen ‘vibrato’ als metafoor voor het geweld van de westerse expansiedrift wordt ingezet: overdonderend en geforceerd grensoverschrijdend vibrato.
Credits
-
Singing actor:
Xander van Vledder -
Soprano, violin:
Kitty Lai -
Cello:
Amber Docters van Leeuwen -
Double bass:
Vasilis Stefanopoulos -
Percussion:
HIIIT (Pepe Garcia, Mei-Yi Lee, Joao Brito) -
Muziek:
Huba de Graaff -
Regie:
Marien Jongewaard -
Dramaturgie:
Melissa Knollenburg -
Adviezen:
Erik-Ward Geerlings -
Klankregie:
Nina Kraszewska -
Scenografie/licht:
Bogi Bakker -
Kostuums:
Leila El Alaoui & Dewi Barend -
Productie:
Keshia Emke -
Beeld:
Emmy Visser -
Foto-beeld:
Bowie Verschuuren -
Publiciteit:
Lonneke van Eden -
Zakelijke leiding:
Jasper Hupkens
Geweld en Vibrato
De essentie van muziek-maken is: naar elkaar luisteren en mee-resoneren, maar dat gaat nauwelijks wanneer je keihard overal overheen balkt met grensoverschrijdend vibrato dat veel te veel ruimte inneemt.
Deze opera gaat over ‘kolonialisme‘: over de eigen superioriteit en de inferioriteit van de ander.
Over niet-luisteren naar die inferieure ‘anderen’, insecten zijn het, je kan ze net zo goed gelijk vermorzelen.
Componist Huba de Graaff vond in de nalatenschap van haar ouders brieven en foto’s van haar oom van moederskant die vocht in Indonesië voor het Nederlandse leger. In scherp contrast staan alle documenten die ze aantrof bij haar Indo-opa van vaderskant. Hij bleek bevriend te zijn geweest met leden van het Indonesisch anti-koloniale verzet. Ze is het levende product van twee families, die de twee kanten van deze koloniale oorlog belichamen.
Een Nederlandse militair dirigeert in de binnenlanden van Indonesië een orkestje. De musicerende ‘inlanders’ werken niet echt mee, en er komen steeds meer hinderlijke insecten. Opgezweept door de historische toespraken van generaal Spoor en premier Beel escaleert het geheel tot een uitbarsting van grensoverschrijdend vibrato en theatraal geweld.
Een onorthodoxe opera, waarin het fenomeen ‘vibrato’ als metafoor voor het geweld van de westerse expansiedrift wordt ingezet: overdonderend en geforceerd grensoverschrijdend vibrato.
Tegelijkertijd met het uitbreiden van het muzikale klank-ideaal in Europa (zo rond de 17e eeuw) waarbij het barokorkestje uitdijde tot het mega-symfonie-orkest zoals we nu nog kennen, begon men vanuit het Westen ook territoriaal uit te breiden en met extreme expansiezucht nieuwe gebieden te veroveren en leeg te roven.
‘Vibrato’ werd niet alleen als expressiemiddel ontwikkeld, maar vooral als een techniek om het volume en de impact te vergroten. Maar…wanneer je heel hard ‘vibreert’ kan je een ander helemaal niet horen, kán je helemaal niet naar een ander luisteren.
